شکاری رهگیر اف14 تامکت
در اواخر دهه 1950 ناوگروه های هواپیما بر نیروی دریایی امریکا با خطر جدید روبرو بودند. این خطر شامل بمب افکن های جدید شوروی مانند توپلوف 16 و توپلوف22 بودند که موشک های کروز ضد کشتی مافوق صوت با برد بیش از 200 کیلومتر را شلیک می کردند. در ان زمان تقریبا هیچ سامانه ضد موشکی وجود نداشت. نیروی دریایی خواهان یک شکاری رهگیر با برد بیشتر ، راداری دوربرتر و موشک های پیشرفته تر از اف4 فانتوم و موشک اسپارو بود که در همان زمان نیز در استانه وارد شدن به خدمت بود. در واقع نیروی دریایی می خواست سلاحی در اختیار داشته باشد که قبل از اینکه بمب افکن های روسها بتوانند موشک خود را شلیک کنند ، انها را شکار کند.
نیروی دریایی امریکا پیش از این نیز به دنبال یک شکاری رهگیر با توان شلیک موشک ضد کشتی دوربرد بود. در میانه دهه 1950 کمپانی داگلاس روی طرح جنگنده ناونشین اف6 دی میسیلیر کار می کرد که یک شکاری مادون صوت مجهز به شش موشک ایگل بود. موشک AAM-N-10 ملقب به ایگل یک موشک رادار فعال با برد که 300 کیلومتر برد داشت . خود هواپیما دارای یک رادار پالس داپلر ای پی کیو 81 با برد 220 کیلومتر بود ولی این طرح به دلایل بسیار از جمله اینکه بسیار بلند پروازانه بود لغو شد. ولی لغو برنامه به معنی این نبود که نیروی دریایی چنین هواپیمای را نیاز نداشت.
از اول دهه 1960 دوباره نیروی دریایی با ورود به خدمت توپلوف 22 و موشک خا 22 یعنی موشکی با برد بیش از 400 کیلومتر در نقش ضد کشتی دارای کلاهک یک تنی بود دوباره به دنبال رهگیر دوربرد رفت. در اوریل سال 1960 رابرت مک نامارا وزیر دفاع وقت امریکا خواهان این شد که نیروی های مختلف ارتش برنامه های مختلف خود را در قالب یک طرح بر طرف سازند تا در بودجه دفاعی صرفه جویی شود.
در ان زمان نیروی هوایی در حال بررسی به خدمت گیری جنگنده تهاجمی بال متغییر اف111 بود که البته در ان زمان روی کاغذ بود. وزارت دفاع معتقد بود که نیروی دریایی میتواند از اف111 در نقش یک شکاری رهگیر بهره ببرد و البته فکرش بی راه نبود زیرا طرح قبلی نیروی دریایی یعنی اف6دی بسیار شبیه بمب افکن اینترادر بود و تازه مادون صوت و بالهای کاملا صاف نیز داشت
کمپانی جنرال دینامیک نیز به سرعت طرح دو اف111 را پیشنهاد داد یکی اف111 ای برای نیروی هوایی در نقش تهاجمی و اف111 بی برای نیروی دریایی در نقش شکاری رهگیر. اولین فروند اف111 بی در 18 مه سال 1965 پرواز کرد و نیروی دریایی برای دریافتش بسیار مشتاق بود ولی به زودی مشکلات شروع شد. مشکل این بود که اف111 برای عملیات از باندهای زمینی طراحی شده بود و نه برای نشست و برخاست از ناو هواپیما بر اف111 بی از دو دستگاه موتور پرات اندوتنی اف اف30 پی 3 بهره می برد که اولین نسل توربوفن های نظامی و پس سوز دار امریکایی ها بود که با پس سوز بیش از 18000 پاوند رانش فراهم میکرد و در دماغه دارای سامانه اتش ای دبلیو جی 9 بود و میتوانست شش موشک فونیکس را حمل کند. ولی مشکل کجا بود. در مرحله اول وزن اف111 بی بسیار بالا بود و با وجود تلاش گسترده برای کاهش وزن تا استاندارد نیروی دریایی همچنان بیش از 2 تن سنگینتر بود. مسئله بعد قدرت ناکافی موتور تی اف30 پی1 بود. اگرچه در پیش نمونه های بعدی نسخه پی5 این موتور نصب شد که قدرت بیشتری داشت ولی باز وزن افزایش یافت. همچنین زاویه حمله بالا در هنگام فرود و شکل قرار گرفتن دو خدمه که همانند نسخه زمینی اف111 در کنار هم بود باعث شده بود که خلبان در هنگام فرود اصلا عرشه ناو را نبیند . طول هواپیما زیاد بود و روی ناو نیز جاگیر بود در نهایت مشکلات فراوان باعث شد در جولای سال 1968 نیروی دریایی بعد از ساخت هفت پیش نمونه بودجه اف111 بی را قطع کند تا نیروی دریایی به دنبال طرح دیگری برود.
آخرین دیدگاه‌ها